ตื่นขึ้นมาเหมือนเดิมอย่างเก่า
ที่เห็นก็มีแค่เงาอยู่เคียงข้างฉัน
ชีวิตที่มันไม่มีใคร
จะเกิดอะไรต้องทนรับมัน
แม้ว่าในบางทีไม่ต้องการ
อยากบ่นให้ใครสักคนรับฟัง
พรุ่งนี้หรือว่าเมื่อวาน ต่างกันที่ไหน
กี่ฝนต้องทนถือร่มคนเดียว
มันเปลี่ยวและหนาวจับใจ
เหงาเกินกว่าให้ยอมรับมัน
อยากจะคว้ามือใครสักคนมายืนข้างกัน
อยากจะหันไปเจอแววตา
คนที่ฉันมอบใจให้เก็บไว้
อยากรู้ ว่าฉันต้องทำยังไง บอกได้ไหม
ต้องรอเธอที่ไหน ต้องมองไปที่ใด
ต้องอีกนานแค่ไหน ถึงเจอใครที่รักกัน
ช่วยเปิดประตูที่ขังหัวใจที่ใกล้ตาย
ก่อนที่วันพรุ่งนี้ฉันจะไม่เหลือใจ
จะรอผู้ใดอีกแล้ว
คนอย่างฉันนั้นไม่มีค่าพอให้ใคร
มารักกัน เลยใช่ไหม
ต้องรอเธอที่ไหน ต้องมองไปที่ใด
ต้องอีกนานแค่ไหน ถึงเจอใครที่รักกัน
ก่อนที่พายุฝนจะพัดพาร่มปลิวไป
และก็คงไม่เหลือเรี่ยวแรงเพื่อรอใคร
ต้องรอเธอที่ไหน ต้องมองไปที่ใด
ต้องอีกนานแค่ไหน ถึงเจอใครที่รักกัน
ช่วยเปิดประตูที่ขังหัวใจที่ใกล้ตาย
ก่อนที่วันพรุ่งนี้ฉันจะไม่เหลือใจ
จะรอผู้ใดอีกแล้ว